از خویش بِه دور

مثلا دیگه از هیچ کس ننویسم و احساساتم رو خاک کنم و بی توجه بهشون باشم.

شاید یه نوعی از مبارزه باشه.مبارزه با هر چیزی!

یا مثلا دیگه با زبونم از پشت به دندون هام فشار نیارم

یا بیخیال باشم نسبت به درد توی استخون هام

یا اینکه کالباس توی ساندویچ هامو درنیارم!

یا بیشتر درگیر زندگی خودم بشم.غرق بشم توی خودم.

بیشتر دنیای خودمو دوست داشته باشم و بیشتر برای خودم باشم.

یا بیشتر برای "خودم" وقت بذارم این دفعه.

به نام او.

اخر هفته ی خوبی نیست

هفته ی خوبی هم نبود.سرحال نبودم این هفته رو.

الان هم صدای اذان میاد و همین قدر داره دلگیر تر میشه این غروب

خیلی چیزها هست که هنوز فکر میکنم از حساسیت بالای منه

مثلا اینکه با قاشق غیر چوبی تو قابلمه تفلون رو هم بزنیم یا الکی ناراحت شدن هام از پنهون کردن یا بیان نکردن یا حتی جا به جایی های قبل خواب یا خیلی چیز های دیگه.

شاید خودمم همین جوری ام

من هنوزم دارم تلاش میکنم تو بی تفاوت تر شدنم.ولی فعلا اسیب هاش فقط به خودم بازم میرسه.

میخام درگیر روزمرگی بشم و بی تفاوت به همه چی!

هیچ وقت از درون قبول نکردم که قراره یه دامپزشک بشم

هیچ وقت دلم نخواست "دکتر"صدام کنن

هیچ وقت دلم نخواست با حیوون ها ارتباط برقرار کنم

و خیلی چیز های دیگه که دلم نخواست.

کلینیک واسم حوصله سر بر شده؛تمایل ندارم چیزی یاد بگیرم ازش!

احساس دور بودن از اون جمع و اون تفکراتو دارم.

دانشگاهو هم به زور میرم و برمیگردم و واقعا انگیزه ای نیست.

دامپزشکی دور ترین چیز از من تو زندگیم بود و هنوزم هست و احتمالا خواهد بود!

یه حس دور که دلم نمیخاد حتی بهش نزدیک هم بشم.

وسط یه دریای بزرگ گم شدم انگار با یه قایق کوچیک.

به نام او.

دوباره انقدر حرف تو سرم هست که نمیتونم مرتبشون کنم و بنویسم یا بگم.

مثلا اتفاقات این دو روز،درس هام،کار هام،سرشلوغی های الکی که دور خودم درست کردم،یکسری خاطرات خیلی قدیمی که با یه اهنگ اومده تو ذهنم،حتی اون فیلم بچگی هام که خیلی ها انگار دیگه هیچ وقت نمیخوان که باشن یا حتی خاطرات پارسال و این روز و شب هاش.

که چقدر حرف زدن پارسال هم سخت بود و چقدر گریه کردن تو یه پارک تو یه جای دور از خونه، آسون!

اون دختر پسری که نرمش میکردن و یا حتی کلاغا و حتی جایی که نشستیم و گربه های دورمون

یا حتی گفتن اینکه "ماهی؛مری داره "با گریه ولی خیلی جدی!!

آب هویچی که بعدش تو میدون حر خوردیم و نهار طرقی و اون امام زاده و بعدش هم اولین تئاتری که تو بلیطشو برام خریده بودی و تئاتر، سالن شهرزاد بود.

بیشتر حرف های اون روز یادمه؛حتی حرف های روز های بعدش و تلاش و ترس برای درست رفتن راه!

شاید الان که فکر میکنم درست ترین کاری که تو زندگیم کردم تو این چند سال حرف های اون روز تو پارک بود

حالا که به یه سال قبل نگا میکنم حس میکنم که چقدر عوض شدم و تغییر کردم.

زندگی همش یه شرایط هایی رو ایجاد میکنه که انگار مجبوری باهاش بچرخی:)

اکیپ های دانشگاه همش برام بی مفهوم ترین چیز بودن!

حتی قبل رفتنم به دانشگاه!

بودن با پسر و دختر هایی که فقط برای وقت گذرونی عه و اکثرا هیچ پایانی نداره و حتی خیلی وقت ها خوش هم نمیگذره و فقط جنبه ی تظاهر و فخر فروشیِ زندگی گذشته ی هر ادمو داره!

مثلا دغدغه ی این که امروز فلان مانتو با فلان رنگ رژ و فلان کیف و کفش رو بپوشم که شاید اقای xخوشش بیاد!

یا اینکه فلان پسر بهم نگاه کرد!اون یکی سلام کردم!این یکی اسمم رو بلد بود و .

نمیخام بگم من خیلی فلانم و اینا ؛ نه !

ولی هیچ وقت نمیتونم آدم هایی با این دغدغه هارو بفهمم؛حتی اگه مجبور باشم باهاشون زندگی کنم!

شاید یه لبخند بزنم به چیز هایی که با ذوق تعریف میکنن برام و براشون خیلی مههمه و بخش بزرگ زندیشونو تشکیل داده، ولی تو دلم حسرت میخورم که چقدر دغدغه های کوچیکی دارن برای خودشون و دارن شنا میکنن تو اون ها !!

میدونی چیه

بیشتر وقت ها حس میکنم همه دارن همدیگرو سرگرم میکنن تو ظاهر ولی هیچ دوستی و دلسوزی ای پشت هیچ کدومشون نیست! اکثراً البته.

دلتنگی:

دلت برای کسی تنگ بشه و بدونی که نمیتونی ببینیش!

اینکه رفع دلتنگی هات خلاصه بشه تو دیدن یواشکی عکس ها و فیلم های قدیمیت.

دلتنگی هارو باید با در آغوش کشیدن رفع کرد
با بوسیدن
با بو کردن
نگاه کردن تو چشم ها.
دلتنگی با دیدن عکس ها و فیلم های قدیمی بیشتر میشه
بدتر میشه.
غصه َش بیشترم میشه انگار.

"ای همدم روزگار‌؛چونی بی من."

نمیدونم‌چجوری لینک آهنگو بذارم!

"اهنگ چونی بی من؛ همایون شجریان"

قشنگه:)

به نام او.

چند وقته که ذهنم جمع نمیشه و از پراکندگی رنج میبرم که هر چند اون هم عالمی داره واسه خودش!

امشب مهمون داشتم و امان امان اماااان!!

قبل اینکه مهمون های اکی بدن که میان؛ میخواستم برم سینما تنهایی و با این ترسم مقابله کنم ولی خب نشد!

این روزا که زودتر اومدم تهران و بیکارم؛خیلی فکر کردم به خیلی چیز ها!

خیلی جیزا خوندم خیلی چیزا گوش دادم

خیلی حس های یهویی درونم به وجود میاد!همون حس هایی که سعی میکردم نبینم و بعد خودشون میان جلوی چشمم و مجبورم که حسشون کنم و لمسشون کنم!یک جور مواجهه با ترس انگار!

فردا فیروزه میاد!هم خوشحالم وهم ناراحت!

بال مجسمه کادو تولد پارسالم شکست:(

دنیا عجیب تر شده.

خیلی وقته که چیزی ننوشتم
حقیقتا اخرین باری ک نوشتم و پاک کردم رو یادمه
یه مسافرت دل انگیز قرار بود شروع بشه که از قبلش حال خوبی نداشتم و .
بعد کلی تلاش رفتیم متل قو
۳ شب اونجا بودیم و یه تولد کوجیک گرفتیم و خوش گذشت
برگشتم زنجان و با قطار اومدم سمت تهران و گریه های بعد خدافظی تو قطار.
چند روز بعدش پیشنهاد یه سفر عجیب بهم شد!
با کلی تلاش اون رو هم قبول کردم و اینجا انگار شروع یه ماجرای عجیب بود
دیدن و بودن کنار آدم هایی که تا به حال ندیدمشون و قرار گرفتن تو یه فضای جدید
از تهران حرکت کردیم سمت قزوین و حالم خوب بود
منتظر یه گروه از بچه ها شدیم و وسایلو جاسازی کردیم و رفتیم سمت رودبار و اونجا هم دیدن یه سری دیگه و حالا رفتن به سمت مقصد شب اول!
شب اول رو فومن موندیم و تو یه خونه که هموت لحظه اجاره کردیم و برام عجیب بود.
یه حس تنهایی درونی و حس حمایت دوستانه!
قرار شد سمت سوباتان بریم و من نگران از نبودن آنتن تو ارتفاعات!
یه مسیر قشنگ و هوای قشنگ و همسفر های خوب
ماشین رو پارک کردیم و حدود یک ساعتو نیم تو گِل قدم زدیم و رفتیم بالا تا به یه کلبه کوچیک رسیدیم!
باز هم یه تجربه جدید تنهایی!
از همون جا بود که حس کردم از نگاه کردن سیر نمیشم
از دیدن زیبایی های طبیعت
از دیدن گذشتن ابر ها
درخت ها
سبزه های روی کوه و حتی چراغ های خونه های محدود اون اطراف و پیچش جاده و صدای پارس سگ ها و چوب درحال سوختن تو بخاری.
بودن اونجا کنار تو واسم بهترین و جدید ترین حسی بود که تجربه کردم
یه حس دوست داشتن جدید 
نمیدونم اسمش رو چی میشه گذاشت ولی از اون روز ها همه چیز انگار عوض شده!
وقتی تو اون شب ها که از ساعت ۶ هوا تاریک تاریک میشد با تو روی سبزه های خیس مینشستم و دستت تو دست هام بود و سعی میکردم که زیر زیرکی نگاهت کنم انگار یه جور دیگه ای از بودن کنارت حالم خوب میشد.انگار یه جور دیگه ای دوستت داشتم.
دو شب رو تو اون کلبه موندیم و نمیگم که خوش گذشت؛میگم یه تجربه عجیب بود !
برگشتیم قزوین و بعد تعویض ماشین و بازم تهران!
صبحش هم سمت خونه و دیدن مامان بابا
لذت از بودن کنارشون و خوشبختی از داشتنشون
دوباره تهران و فکر هام برای تدارک یه تولد که خوش بگذره به همه
تلاش و خرید و استرس برای غذا درست کردن و دیر نرسیدن بچه ها.
گشت های شبانه و سینما رفتن های اخر شب و صبح ها دور زدن با ماشین و حس تلخ جدایی دوباره.
ولی من چیزی رو انگار لمس کردم که تا به حال لمس نکرده بودم
من فک میکردم نمیشه یه چیزو بیشتر از یه حدی که تو ذهنم بود دوست داشت
ولی حالا حتی از اون هم فراتر رفته
یه دید و نگاه جدید به همه چی
شاید اسمش بزرگ شدن باشه

چند وقتیه که مسئله های مختلفی ذهنم رو هی درگیر میکنن
از بودن خیلی  از آدم های جدید تو زندگیم و از نبودن خیلی های دیگه
دلتنگی ها و بغض کردن های زیاد
بی حوصلگی و بی انگیزگی برای درس و دانشگاه و تموم کردنش
ترس از جدا شدن و دل کندن
ترس از یه آینده نامعلوم که حوصله ساختنش نیست
ترس از شنیدن حقیقت!
قایم شدن پشت نقاب های مختلف
همه و همه و خیلی چیز های دیگه باعث شده که این روز ها بی حوصله تر بشم
حتی نبودن کسی که بخوام راحت و بی پروا باهاش صحبت کنم راجب ترس هام و مشکلات و همه چیز.
مثلا ترسی که دیروز موقع بالا رفتن اتوبوس تو جونم افتاد

یا هیجان پایین اومدن از اون ارتفاع،پیاده!
یا اون لحظه که پاهام لیز خورد رو برف
یا موقعی که ماشین شیوا لیز میخورد روی برف ها و سخت کنترلش میکرد
ترس از نگرانی مامان
همه این ترس ها و خیلی ترس های دیگه که توی دلمه و گوشی برای شنیدنش نیست.

ولی هزارمرتبه شکر که دستی برای نوشتنش هست حداقل!

همه انگار انننقدر درگیر فرد بودن خودمون شدیم که فراموش شدن خیلی چیز ها
گاهی دلم کسی رو میخواست که نگرانم بشه و از این حرف ها و احساسات دخترونه.

ولی حالا دلم کسی رو میخواد که فقط بتونه منو خوب بشنوه و درک کنه ترس هام و احساساتم رو؛همش رو.بدون مسخره کردن و پوزخند زدن و .کسی که گوش کنه و لذت ببرم از تعریف کردن و با هیجان تعریف کردن و تخلیه شدن!
از نبودن اینترنت خوشحالم!صرفا برای ترک خیلی عادت های بد
ولی از سکوت خیابون ها رنج میبرم
حس مردن رو داره واسم
سکوت کامل و عدم وجود حیات تو کوچه و خیابون اطراف
دلم خونمون رو میخواد و مریم پنجم دبستان رو با همون بیخیالی و خوشحالی و شجاع بودن ها
دلم اون موقعی از خودم رو میخواد که راحت با نبودن خیلی چیز ها کنار میومدم
بدون ترس از هیچی

همیشه آدم ها فکر میکنن که بزرگ ترین و بدترین اتفاقات فقط برای خودشون می افته و ترسی بالا تر از اون نیست!

ولی فکر میکنم اگه برای یک بار نترسی و بتونی مواجه بشی؛دیگه بعد اون همه چی خیلی اسون تر پذیرفته میشه،خیلی آسون تر.

پ.ن:البته احتمالا خیلی از ترس هامون ناشی از ترس از فراموش شدنه

اینکه نتونیم با کسی تماس بگیریم این حسو بهمون میده که اون ادم فراموشمون میکنه کم کم یا اینکه ارتباطمون با دنیای بیرون قطع بشه حس دور افتادگی و فراموش شدن رو تداعی میکنه انگار

بیشتر کار ها فقط برای فرار کردن از فراموش شدن هاست.

فک کنم که دوم یا سوم راهنمایی بودم
صبح ها خیلی زود با مینی بوس میرفتم مدرسه و ظهر هم ساعت ۳ این حدود ها برمیگشتیم با همون مینی بوس سفید و اون راننده ی مهربون.
چند ماهی میشد که مامان مریض شده بود و وقتی میومدم خونه کسی نبود ک در رو باز کنه و بیاد استقبالم.
خب اخه من عادت کرده بودم همش مامان باشه و در رو باز کنه!
اون موقع ها مامان نمیتونست زیاد سرپا وایسه و راه بره و خیلی چیزای دیگه
بعضی وقتا عمه ها و بعضی وقتا مامان جون و بابا غذا درست میکردن
منم اخه خیلی ریز بودم؛قدم به هیچی تو خونه نمیرسید!
اون موقع ها یادمه که دلم برای دسپخت مامان خیلی تنگ شده بود
گاهی شبا غصه میخوردم که چرا نمیشه مامان غذا بپزه؟یا مثلا دلم تنگ شده بود ک بیام خونه و مامان رو تو هال ببینم و بپرم بغلش!
ولی اون موقع ها خیلی قوی بودم
نمیذاشتم کسی بفهمه که چقدر ناراحتم.به همه میگفتم که همه چی خوبه و کلی وقت ها پیش مامان میموندم و همه چی رو عادی جلوه میدادم تو ظاهر!
یادمه بعد۶،۷ ماه ؛یه روز ک اومدم خونه
از تو راه پله بوی غذا میومد
با کلی ذوق در رو باز کردم و دیدم ک مامان تو هاله !
با یه هیجان عجیبی رفتم دور کمرشو گرفتم و بوسش کردم.
میدونی یه رضایت عحیبی اون لحظه داشتم که هنوزم تو ذهنم مونده
یه رضایتی که مدت هاست نچشیدمش.
ولی حالا با اینکه دیگه یه بچه۱۳،۱۴ساله نیستم ؛نمیتونم خودمو تو خیلی چیزا کنترل کنم.
نمیتونم ناراحتی هامو تو خودم بریزم و مدام بی تابی و بی قراری میکنم.
حالا من مدام از زندگی خسته میشم ،از جنگیدن خسته میشم،از آدما و همه چیز و همه چیز.
حالا وقتی مامان واسم یه چیزی تعریف میکنه سریع بغض میکنم و دلم میگیره از همه چیز.

به یاد آدرین افتادم.داشت چکار میکرد؟
کجا بود؟
با چه کسی بود؟
زندگی مان چی؟بعد از این چه شکلی میشد؟
هر چه بیشتر فکر میکردم،بیشتر در خودم فرو می رفتم.خیلی خسته بودم.چشم هایم را بستم و خیال کردم که آدرین آمده.کنارم می نشیند.می بوسیدم، انگشتانش را روی لب هایم میگذارد.هنوز میتوانم تماس دلپذیر دستش را روی گردنم احساس کنم، صدایش را ،گرمایش را، بویش را.
چه خواب و خیالی.
چه خواب و خیالی؛فقط کافی است به آنها فکر کنم.
چقدر زمان لازم است تا بوی کسی را که دوستش داریم،از یاد ببریم؟
چقدر باید بگذرد تا دیگر دوستش نداشته باشیم؟
کاش کسی به من ساعت شنی میداد.

دوستش داشتم - آنا گاوالدا

مدت هاست که چیزی ننوشتم
مینویسم گوشه کنار ، ریز ریز.
یه فیلم دیدم امشب فقط برای اینکه خودم حال خودمو خوب کنم.
فیلم رو یکی از دوستام که تازه میخوام سعی کنم باهاش صمیمی شم بهم معرفی کرد.(این نزدیک شدن برای خودمه.)
راجب مرگ یه برادر که خواهر دوقلوش خیلی بهش وابسته بود و این ماجرا ها
دلم برای محمدرضا تنگ شده.
دیشب هم یه فیلم کمدی دیدم و یه سریال دو فصلی هم دیدم تو این مدت.
امتحانا هم نزدیکن و فشرده!حوصله ی درس نیست.مثل همیشه!
دیگه دارم عادت میکنم که وقتی کلاسم ندارم،تهران بمونم.
امشب بیرونم رفتیم و یکم مسخره بازی و خنده.
ولی خودم میدونم که چه خبره.!
دو تا عروسک جدید به اتاقم اضافه شده.
به چند تا از دوستام پیام دادم امروز.فقط برای خودم!
هیچ چیز دیگه شبیه قبل نیست.
حس میکنم توان و حوصله دیدن خیلی هارو ندارم

فریدون فروغی و فرهاد و محمد نوری گوش میدم این روزا راستی.
چن شب پیشم تولد یکی از بچه های دانشگاه بود.به لطف فیروزه با خیلی ها اشنا تر شدم.
بودن تو جمع بچه های دانشگاه اذیت کننده ترین محیط برامه ؛ ساکت میشم! 
مثل همین حالا.

من آن صبحم که ناگاهان چو آتش در شب افتادم
بیا ای چشم روشن بین که خورشیدی عجب زادم
ز هر چاک گریبانم چراغی تازه می تابد
که در پیراهن خود آذرخش آسا درافتادم
چو از هر ذره ی من آفتابی نو به چرخ آمد
چه باک از آتش دوران که خواهد داد بر بادم
تنم افتاده خونین زیر این آوار شب، اما
دری زین دخمه سوی خانه ی خورشید بگشادم
الا ای صبح آزادی به یاد آور در آن شادی
کزین شب های ناباور منت آواز می دادم
در آن دوری و بد حالی نبودم از رخت خالی
به دل می دیدمت وز جان سلامت می فرستادم
سزد کز خون من نقشی بر آرد لعل پیروزت
که من بر درج دل مهری به جز مهر تو ننهادم
به جز دام سر زلفت که آرام دل سایه ست
به بندی تن نخواهد داد هرگز جان آزادم.

روز های عجیبیه
از بی امیدی و بی انگیزگی خودم و ناراحتی هایی که به وجود اومده و افسرده کننده ترش کرده.
موقع امتحان های ترمه و از هر ترمی بی تفاوت تر امتحان میدم
دیگه مهم نیست که کی بغل دستم نشسته و حتی حوصله ی نوشتن‌جواب کامل رو هم ندارم و فقط میخوام که بگذره و تموم بشه.فقط میخوام که دور بشم.
یه دوست جدید پیدا کردم و حس خوبی داره تو این اشفته بازار فکریم
تقریبا بعد مدت ها،اولین کسی هست که خودم سعی کردم که باشه.
چن شب پیش خیلی حالم گرفته بود
دوتا امتحان سخت داشتم و بعد امتحان بچه ها اومدن خونمون و من بغض داشتم.
بچه ها که رفتن یکم اروم گریه کردم ولی انگار یه غم بزرگ  روی سینه هام بود
انگار هر حرفی بهم میزدن اشکم درمیومد
دلم یه بغل میخواست که برم توش و کلللی گریه کنم.یه بغل ک بدونم درکم میکنه و قضاوتم نمیکنه یه بغل مثل بغل های مامان.
اخر شب به یکی از دوستام  پیام دادم و ازش خواستم فقط بهم گوش کنه
فقط گوش کنه و بذاره من غر بزنم از زندگی و از دنیا و همه چیز!
پُر شده بودم از همه اتفافای بد و مایوس کننده.
خسته بودم ؛ مثل حالا
مثل تمام این چند ماه.
از همه چیز خستم
هم دلم میخواد که دورم شلوغ باشه و تنها نباشم
هم تشنه ی تنهایی ام
بین اینها گیر کردم ، و انگار هیچ کدومو ندارم
انگار که هیچی ندارم
من خودمم ندارم دیگه
دلم میخواد برگردم به بچگی هام و همون جا بمونم.
تازگی ها شب ها اهنگ های لالایی قدیمی گوش میدم:)

یه جایی خونده بودم که تقریبا میگفت : بدترین حس دلتنگی،دلتنگی برای خودته!برای کسی که قبلا بودی.

کاش فقط دلم تنگ میشد.